Met een van mijn gitaarleerlingen ben ik momenteel bezig wat nummers van James Brown uit te zoeken. Zoals het wel vaker gaat bij jongere generaties, kwam hij in aanraking met ‘oude’ muziek via een ‘nieuwe’ artiest, in dit geval Pharrell Williams. Ik heb de beste jongen uitgelegd dat ‘Lose Yourself to Dance’ (2013) eigenlijk een nummer van Daft Punk is, met een featuring van Pharrell maar belangrijker, met Nile Rodgers want dat is namelijk degene die gitaar speelt. Na een volledige les aan het spelen van zestienden gewijd te hebben, besloot ik om via deze post gelijk maar even een korte introductie te geven tot funk, de oorsprong van de hedendaagse hit in kwestie.
Het leuke van funk is, dat het zo gemakkelijk aan te wijzen is wanneer het is ontstaan. Alles is terug te herleiden tot de self made boss, soul brother no. 1, the Godfather of Soul, James Brown. Luister maar eens naar het nummer ‘Cold Sweat’ (1967).
Brown legt de nadruk op de eerste tel van de maat in plaats van op de tweede en vierde tel, zoals vaak gebruikelijk is in popmuziek. Voila! Funk was geboren. Vooral de drums en bas maken de eerste tel zodat tot zwaar maatdeel. Onder muzikanten heet dit ‘The One’. In dit filmpje zie je hoe Bootsy Collins uitlegt hoe het werkt als je de eerste tel benadrukt, 1-2-3-4, 1-2-3-4:
Vele funk hits zouden volgen, denk aan klassiekers zoals ‘Get Up (I Feel Like Being a) Sex Machine’ (1970), ‘Super Bad’ (1971), ‘The Payback’ (1974) of ‘Get Up Offa That Thing’ (1976).
Aan de andere kant van de Verenigde Staten, in San Francisco, was het de band Sly & the Family Stone die een lossere vorm funk ontwikkelde. Waar bij James Brown vooral bassist Bootsy Collins van belang is geweest, was het in het geval van Sly & the Family Stone, bassist Larry Graham die een revolutionaire manier van spelen introduceerde. Slapping/plucking. Luister maar eens naar het nummer ‘Thank You (Falettinme Be Mice Elf Agin)’ (1969). Het hele nummer is opgebouwd rondom de baslijn van Larry Graham. Sindsdien is deze manier van spelen niet meer weg te denken uit funk muziek.
In 1970 verscheen er een groep met een geheel eigen formule ten tonele. Onder leiding van George Clinton ontstond er een mengeling van funk en psychedelic rock, genaamd Funkadelic. Mijns inziens een briljante mengeling resulterend in the best of both worlds. Luister vooral eens naar het album ‘Maggot Brain’ (1971).
In de tweede helft van de jaren ’70, toen rock niet meer zo populair was, richtte Clinton met dezelfde groep muzikanten Parliament op. Minder rock georiënteerd en nóg meer groove based ontstond een stijl genaamd P-Funk (snappen jullie gelijk de knipoog van G-Funk). Beluister absoluut eens het album ‘Mothership Connection’ (1975).
George Clinton haalde Bootsy Collins aan boord, maar ook een andere James Brown veteraan genaamd Maceo Parker. Deze saxofonist werd door Brown dusdanig gewaardeerd dat hij regelmatig op opnames te horen is terwijl hij ‘Maceo, Maceo’ schreeuwt. Later zou Maceo Parker zijn eigen solocarierre beginnen. Toch speelt hij af en toe op andermans albums. Zo is hij bijvoorbeeld te horen op het door George Clinton geproduceerde album ‘Freaky Styley’ (1985) van Red Hot Chili Peppers. Luister vooral eens naar zijn album ‘Life on Planet Groove’ (1992).
Dit zijn zo’n beetje wel de belangrijkste artiesten binnen de funk. Maar uiteraard zijn er meer artiesten die lekkere funk maken, hier nog een paar eervolle vermeldingen en persoonlijke favorieten:
————————————-Funkify your life————————————-