Het jaar zit er weer op en dit betekent in mijn omgeving dat het tijd is voor de jaarlijstjes. In tegenstelling tot velen, wacht ik wel echt tot het jaar er helemaal op zit, in plaats van in december al te schreeuwen wat het beste was. Op het gebied van gitaarmuziek stelde 2015 helaas erg teleur. De écht vernieuwende albums kwamen eerder uit de hoek van de hip hop en popmuziek. Met als absolute topper natuurlijk Kendrick Lamar met zijn meesterwerk To Pimp a Butterfly. Ook zijn er een paar albums uitgekomen die door de ‘critici’ erg goed zijn ontvangen, zoals de nieuwe van Jamie XX en zelfs van de Biebs. Maar ik kies er voor om mijn persoonlijke favorieten te behandelen, de albums die ik met het grootste plezier grijsgedraaid heb.
Hier gaan we, op volgorde van verschijning:
Napalm Death – Apex Predator – Easy Meat (Century Media) // 23 januari 2015
De grootste verassing dit jaar is toch wel het nieuwe album van de Engelse grindcore band, Napalm Death. Ik leerde deze band in de vroege jaren ’00 kennen via een klasgenoot. De bandnaam is altijd blijven hangen en na verloop van tijd begon ik ook het genre te waarderen. Nietsvermoedend zette ik dit album op nadat de Needle Drop een behoorlijk positieve recensie had gepost. Man, man, man!! Wát een album is dit zeg! Het klinkt precies zoals je wilt dat grindcore moet klinken, de riffs zijn episch, zonder cheasy of voorspelbaar te klinken. De productie is ook echt super goed, zonder dat de rauwe randjes verdwenen zijn in de mix. Dit beloofde een goed jaar te worden voor gitaarmuziek. Helaas is het na dit album van Napalm Death alleen nog maar bergafwaarts gegaan.
Andy Shauf – The Bearer of Bad News (Tender Loving Empire) // 3 februari 2015
De Canadese singer-songwriter Andy Shauf (spreek uit Sjaf) leerde ik dit voorjaar kennen tijdens een festival in de Tolhuistuin. Nietsvermoedend nam ik een kijkje in een van de kleinere bovenzalen met prachtig uitzicht op het IJ en de vele bootjes die langs kwamen. Andy Shauf was al bijna klaar met zijn set, maar ik kon nog net vier liedjes mee pikken. De gehele band was super introvert waardoor je als luisteraar niets anders kon doen dan je volledig op de muziek concentreren. Het was vooral dit nummer ‘Drink My Rivers’ dat er echt uit sprong voor mij. Terwijl ik luisterde realiseerde ik me dat dit misschien wel een van de hoogtepunten van dit muziekjaar zou kunnen zijn. Tot mijn grote spijt, was ik de schraal om €20,- neer te leggen voor de vinyl EP. Hier heb ik de hele zomer spijt van gehad…
Kendrick Lamar – To Pimp a Butterfly (Top Dawg Entertainment) // 15 maart 2015
Kendrick Lamar wordt door sommige mensen de zwarte Bob Dylan genoemd. Hier valt natuurlijk het een en ander op af te dingen, maar feit blijft dat hij dé grote vernieuwer is van de afgelopen jaren. Ik leerde hem kennen via de mixtape Overly Dedicated in 2010 en had toen al het gevoel dat deze man anders was dan de rest. In 2012 bracht hij zijn belangrijkste wapenfeit, good kid, m.A.A.d city uit, een absoluut meesterwerk. Die zomer zag ik hem live tijdens het Main Square festival in Arras, Frankrijk. Helaas kwam dit optreden (zoals vaker bij hip hop het geval is) niet echt uit de verf. Maar gelukkig is hij in de studio onverslaanbaar. Want dit jaar bracht hij wederom een meesterwerk uit, To Pimp a Butterfly. Alles aan dit album klopt, de teksten, de productie, de gastmuzikanten. Grootheden zoals George Clinton, Bilal, Thundercat en Snoop Dogg werkten allemaal mee. Dit resulteert in veel funk en jazz invloeden. Dit is typisch zo’n album waarvan je nu al weet dat het een instant classic is. Hier gaan nog generaties mensen naar luisteren later.
Wand – Golem (In the Red Recordings) // 17 maart 2015
In mijn telefoon bewaar ik altijd een lijstje met tips die ik soms van mensen krijg op feestjes, of in de kroeg. Op een later tijdstip check ik deze tips en dit was bij Wand ook het geval. Helaas is het een compleet mysterie van wie ik deze tip gekregen heb, want ik kan het me niet herinneren wanneer ik het in mijn telefoon zette. Echter wil ik de persoon die mij dit album tipte enorm bedanken! Wand is psych-rock uit Los Angeles en in het alternatieve genre absoluut mijn favoriete release dit jaar.
Mini Mansions – The Great Pretenders (Electromagnetic Records) // 23 maart 2015
Lekkere zomerhitjes van de band rondom de bassist van Queens of the Stone Age. Het komt niet vaak voor dat ik een band leuk vind waar geen gitaar in zit, dus dat zegt wat. Live schijnen ze ook erg goed te zijn, dus ik hoop dat ze snel weer eens in de buurt zullen spelen.
Benjamin Clementine – At Least For Now (Virgin EMI) // 30 maart 2015
Het is ondertussen wel duidelijk dat de maand maart in 2015 de beste releases zag. Op dit album staat gewoon super goede popmuziek, gemaakt door echte muzikanten en mijn eerste kennismaking met deze artiest uit Londen. De nadruk ligt op de piano en de teksten vragen toch wel het een en ander van de luisteraar. Dit is niet je dagelijkse popmuziek. Het duurde even voordat ik dit album echt begreep, maar daarna luisterde ik hem een weken lang elke dag.
Trickfinger – Trickfinger (AcidTest) // 7 april 2015
Als het op John Frusciante aankomt, ben ik natuurlijk super bevooroordeeld. Sinds de dag dat ik voor het eerst naar Red Hot Chili Peppers luisterde, is hij mijn muzikale held. Een echte kunstenaar die niet bang is om de onbekende weg in te slaan. Zo is hij tot twee keer toe uit de Red Hot Chili Peppers gestapt op momenten dat ze de grootste en meest succesvolle band ter wereld waren. De laatste jaren neemt hij langzaam afstand van gitaarmuziek. Onder het pseudoniem ‘Trickfinger’ brengt hij geheel elektronische muziek uit. In 2012 kwam de eerste EP uit en dit jaar dan zijn eerste full length. Ik ben zelf niet super bekend met het genre acid house, dus ik kan moeilijk inschatten hoe origineel deze productie is. Maar puur het feit dat het me vaker naar dit genre heeft doen luisteren, maakt het al een waardevol album.
Blur – Magic Whip (Parlophone) // 27 april 2015
Blur is nou typisch zo’n band waarvan ik natuurlijk wist dat ze bestonden. Ze een aantal vet goeie singles hebben, zoals ‘Song 2‘ of ‘Coffee & TV‘. Maar ik had eigenlijk nog nooit echt een heel album van ze geluisterd. Ik was meer fan van Gorillaz, het side project van Daman Albarn. Dit alles veranderde toen ik dit voorjaar door een goede vriend op het nieuwe album van Blur gewezen werd. Het album luisterde vrij gemakkelijk weg en ik merkte dat ik hem steeds weer op nieuw opzette, tijdens de afwas, het hardlopen, of gewoon als ik niks aan het doen was. Ik vind het echt zo’n album dat goed laat zien dat het succes een resultaat is van alle muzikanten en niet alleen dat ene muzikale brein.
Júníus Meyvant – EP (Record Records) // 17 juli 2015
Júníus Meyvant is een IJslandse singer-songwriter, roodharig, maar mét soul! Ik zag hem begin 2015 tijdens Eurosonic/Noorderslag in Groningen en het klikte gelijk. Hij maakt super chille popliedjes waar hij overheen zingt als een ware Otis Redding. Later heb ik hem nog twee keer live gezien, in de Tolhuistuin en in de kleine zaal van Paradiso. Tijdens dat laatste optreden kon ik dan eindelijk zijn EP kopen. Helaas komt zijn live reputatie niet helemaal to z’n recht. Hopelijk zal dat op de volgende plaat anders zijn. Beter laat hij het wel bij zingen, want zowel tussen de nummers door als off stage is het best een rare snuiter. Leuk detail, zijn beide broers spelen ook in de band.